Syriza’nın referandum kurnazlığının ne anlama geldiği bugün herhalde daha iyi anlaşılıyordur. Syriza, referandum sonucu olan “hayır” a evet işlevi vermeye çalışıyor. Zaten referandumla hedeflediği de buydu. Sahtekârca davrandı. Oportünist bir siyaset için böyle davranmamak aykırı olurdu.
Konuyla ilgili önceki bir yazıda, “sonuç hayır çıkarsa Syriza ne yapacak” diye sormuştum. Syriza’nın bir sol siyasetinin olmadığını, derdinin, Yunanistan’ın borçlarını ötelemek olduğunu belirtmiştim. Ötelemek de malum, bedava olmuyor. Ötelemenin bir bedeli var. Şimdi “hayır” da zafer bulanlar, ısrarla bu gerçeği görmezden gelmeye, saklamaya çalışıyorlar. Yani özcesi, “evet” ve “hayır” arasında, Syriza’nın gayesi bakımından bir fark yoktu. Oysa, referandum sonucunu sanki Yunanistan’da devrim olmuş gibi sunanlar oldu
Syriza oportünizminin bizdeki izdüşümlerinin davranışları da aykırı değil tabii. Bakınız, oportünistler kendi içlerinde gayet tutarlıdırlar.Devrimci proletarya siyaseti içinde zigzaglar, tasfiye, çark edişler, yalan, sinizm, riya anlamına gelen oportünizm, kendi içinde, metodu, akıl yürütme biçimi, siyasal konumlanışı itibarıyla gayet tutarlıdır.
Mesela Gezi ayaklanması başladığında, “abartmayalım, buradan çıksa çıksa en çok sol oyların yüzde 35’e yükselmesi sonucu çıkar” diyenlerin, son genel seçimlerde HDP adına “sıfır nokta bilmem kaç” hesaplarıyla meşgul olmaları hep bu tutarlılığa işaret eder. Oportünizm hesapçıdır, parmak hesabı, bakkal hesabı fark etmez, ama hep hesapla meşguldur, sayılar, nicelik onun için çok önemlidir. İstatistikler verir, bu sayede ne kadar rasyonel olduğunu kanıtlamaya çalışır. Oportünizm mantıkçıdır. Kağıt üzerinde kartondan kaleler kadar sağlam biçimsel mantıklar kurar.
Kabına sığmaz, Syriza ekonomisi üzerine denemeler kaleme almaya cür’et eder. Yazının bir yerinde, “ama tabii başarılı olamama ihtimali de var” kaydını düşer, öyle olsa da, menzile ulaşamadan o yolda şehit düşen aziz mertebesine layık görüleceği ilan edilir. Zaten bu başarısızlığın asıl müsebbibi de onun dışında, “kendi içine kapalı” olmaktan vazgeçmeyen ( “oportünizme taviz vermeyen” olarak okunmalıdır) onu sürekli çelmeleyen KKE’dir. Mesela bu parti referandumda, en azından (oportünizm ya minimalisttir ya da maksimalist), “yetmez ama hayır” dememiş olduğu için kınanır. Yani başarının Syriza’nın (oportünizm olarak okunmalı); başarısızlığın KKE’nin (devrimci proletarya siyaseti) hanesine yazılacağı ilan edilir. Bu anlamında, bütün oportünistler “kendi içlerine kapalı” olanı hiç bir şekilde affetmezler. Baş düşman olarak görürler.
Oportünizm, her zaman en devrimci lafları eder. “Acil devrim” ister. Ötekileri devrimci olmamakla, içine kapanmakla suçlar. Bu argümanı çok sever. Anlaşılır bir şey tabii. Düzen siyasetinin kuyruğuna takıldığını başka türlü nasıl saklayacak? Dedim ya, oportünist yalancıdır. Yalanın siyasetini yapar.
Pazarlamacılık işinde mahirdir. Düzen siyasetini proletarya siyaseti olarak, halkın “hayır” ını, halkın düşmanlarına “evet” olarak pazarlar.
Oportünizm yanlışlardan öğrenmez çünkü kendisini yanlış üzerinde kurar. Yanlışın siyasetidir. Yanlıştan beslenir. Şimdi işbirlikçi HDP’nin, CHP’nin, Syriza’nın işbilikçiliklerinin defalarca kanıtlanması onlar açısından fark etmez, HDP’siz, Syriza’sız, CHP’siz yapamaz. Bulunmadıkları yerde, onları yaratır. Onun için tarih sadece bugünden ibarettir.”Dün dündür bugün bugün”.
Dedim ya, oportünizm kendi içinde gayet tutarlıdır. Yalpalamaz. Devrimci mücadele içindeyse tam tersi. Bu ikincisini gerçekleştirebilmesi için birincisi gereklidir. Veyahut birincisi olmadan ikincisini ve dolayısıyla kendisini gerçekleştiremez.
Örnekse, Rus Devrimi tarihine bakalım. Ne diyoruz, tarih sadece geçmişten geleceğe bakmak değil, gelecekten de geçmişe bakabilmektir. Şimdi Trotsky’i, Moskova Mahkemeleri’nin sanıklarını şöyle bir düşünün, aralarında devrimci siyasal kariyeri boyunca oportünist zigzaglar yapmamış, aykırı konumlara savrulmamış olan var mı?